در نظر گرفتن شکست به عنوان دعوتی برای توسل جستن به خداوند، یکی از مفیدترین روش های برخورد با مشکل است. شرمسار بودن، احساس گناه کردن و این که تصور کنیم شایسته عفو و بخشش الهی نیستیم، راه مناسبی برای یافتن راه حل های معنوی نیست. سعی کنید این جملات را با خود تکرار کنید:« من در درگاه خداوند گناهکار نیستم. فقط به گونه ای عمل کرده ام که مانع یگانگی و وحدت کامل من با خداوند می شود. این اعمال و رفتار من به عنوان موانعی برای دستیابی به راه حل های معنوی به شمار می روند. از هم اکنون تلاش می کنم این موانع را از زندگی خود خارج سازم.»

اگر مفهوم گناهکار بودن را در نظر بگیریم در آن صورت تصویری از تحقیر نفس و گناه، در ذهن ایجاد می شود اما اگر مفهوم مانع بودن را در نظر بگیریم، در آن صورت تصویری در ذهن ایجاد می شود که نشان می دهد ما برای غلبه بر موانع، صاحب قدرت و اختیار هستیم.

ما اینطور پرورش یافته ایم که به عباراتی همچون گناه و مجازات بیندیشیم. این اندیشه ها با تأکید بر این که ما ضعیف هستیم و در اشتباهیم، قدرت و اختیار را از ما سلب می کند.

اگر رنج، غم و غصه را به عنوان درس زندگی و یا فرصت های طلایی در نظر بگیریم راهی را انتخاب کرده ایم که به ما قدرت و اختیار عمل می دهد. ما می توانیم تصور نادرست گناهکار بودن و در انتظار مجازات به سر بردن را کنار بگذاریم و روحمان را تعالی ببخشیم. جهت دستیابی به راه حل معنوی برای مشکلاتمان فقط باید بر ایجاد راه حل تمرکز کنیم. انسانی که خود را غرق گناه می داند از حرکت و فعالیت باز می ایستد و مطیع و تسلیم باقی می ماند. هنگامی که گناهی را به عنوان مانع برای رسیدن به سطح بالای آگاهی تصور کنیم هنوز مسئولیت بزرگی بر دوش داریم که باید به ثمر برسانیم. در این حالت از خود می پرسیم:«از این مانع چه درسی باید بیاموزم؟ برای این که بار دیگر با این مانع مواجه نشوم باید چه کاری انجام دهم؟»

برای مطالعه بیشتر روی جلد کتاب کلیک کنید

پاسخ بسیاری از سوالات شما در این کتاب است.

مهاتما گاندی، درباره ارزش جنبه ی تاریک زندگی انسان ها سخنانی ارزشمند اظهار کرده است. طبق سخنان گاندی، جنبه ی تاریک و نقاط سیاه زندگی بشر نیز موهبت های الهی هستند و نباید آن ها را هم چون اعمالی گناه کارانه بدانیم که سبب مجازات و کیفر می گردند. اعتقاداتی که توسط والدین و پیشینیان به ما منتقل شده اند، مفهوم گناه را در ذهنمان به وجود آورده اند.

این نکته، مفهوم موانع را به شما آموزش می دهد تا به آگاهی برسید و با خدای درونتان یکی شوید. اگر از دستوراتی که به عنوان قانون زندگی پذیرفته اید، تخلف ورزیده اید، اگر دزدی کرده اید، مرتکب کلاهبرداری شده اید، دروغ گفته اید، طمع ورزیده اید، یا به جسم و روح انسان دیگری لطمه زده اید، سعی کنید این اعمال را همچون موانعی در جهت یکی شدن با الوهیت درونتان به شمار آورید. به خودتان یاد آوری کنید که باید به جنبه ی والای خویش بیشتر عشق بورزید. سپس قدرت و اختیاری به دست آورید تا موانع را از سر راهتان بردارید.

در نظر گرفتن اعمال نابجا به عنوان موانع، رهایی بخش است. با خودتان بگویید:« من هنوز موانعی بر سر راهم دارم که به من تحمیل شده است و مرا از راه حل معنوی مشکلم دور می سازد.» و این جمله قدیمی را فراموش کنید:«من یک گناهکار هستم و هیچ امیدی ندارم مگر اینکه خداوند مرا ببخشاید.» جمله ی اول به انسان قدرت و صلابت می بخشد و جمله ی دوم انسان را به سمت نابودی پیش می برد. جمله اول، شما را به سمت راه حل معنوی هدایت می کند. در حالی که جمله ی دیگر شما را منفعل و بی حرکت نگه می دارد.

یادتان باشد فقط زمانی می توانید اشتباهات خود را در آینده اصلاح کنید که خود را ببخشایید و وجود برتر و متعالی خویش را مقاوم و استوار در حال عبور از موانع در نظر بگیرید. توبه ی خالصانه و واقعی به این معنا نیست که دائما از اشتباهات خود احساس نگرانی و غم و اندوه داشته باشید، بلکه به این معناست که در آینده از انجام اعمالی که روزی سبب پشیمانی شما شده اند، بپرهیزید.

فراموش نکنید!

در تعالیم ناب دین مبین اسلام، بزرگترین گناه، نا امیدی از درگاه حق تعالی است. و نا امیدی نتیجه حس گناه آلود بودن و تحقیر روح والای انسانی است.

برگرفته از کتاب برای هر مشکلی راه حلی معنوی وجود دارد/ اثر دکتر وین دایر