خانواده،کوچک ترین نهاد اجتماعی است که در حد فاصل فرد و جامعه قرار می گیرد. خانواده کانون آرامش بخشی از عمومی ترین سازمان های اجتماعی است که بر اساس ازدواج بین یک زن و مرد شکل می گیرد و سپس با فرزندآوری و پذیرش آن توسعه می یابد.خانواده انعکاسی از نابسامانی های جامعه و جامعه انعکاسی از نابسامانی های خانواده است. خانواده نقش اساسی در ایجاد جامعه سالم دارد.

کنفوسیوس:« خانواده اساس دولت است.»

یعنی حکومت ها و دولت ها باید توجه به تقویت بنیان خانواده را در رأس برنامه های خود و اولویت شماره یک خود بدانند. هر برنامه ای و بودجه ای که تدوین و تصویب می شود باید با نگاه به خانواده سالم انجام شود. این موضوع در حرف و شعار محقق نمی شود بلکه آگاهی و باور لازم در این زمینه می تواند آن را به برنامه تبدیل کند. اولین نشانه از وجود از یک خانواده سالم، مفهوم زوجیت به معنای واقعی کلمه است. یعنی زن و شوهر به مثابه یک سیستم باشند. سیستم به مفهوم بسیار ساده یعنی اینکه زوج در هم آمیخته اند و این اساسا مفهوم زوجیت است. زوجیت مثل آمیخته شدن شکر در آب است که موجودیت جدیدی به نام شربت درست می کند.(البته زوجیت مثل شربت نیست، بلکه یک فرآیند بسیار عالی و برتر است) این همان مفهومی است که در آغاز ازدواج می گویند بیا«من» و «تو»= «ما» شویم. بنابراین حالا که ازدواج اتفاق افتاد دیگر می شود زندگی ما، خانه ما، اثاثیه ما، فرزندان ما و... دیگر مفهوم، خانه من، زندگی من، بچه تو و یا بچه من جایگاهی ندارد و اگر مفهوم وسیع تر و والاتری را در نظر بگیریم، مفهوم«خانواده ما» مطرح می شود، یعنی پدر و مادر و خواهر و برادر او هم متعلق به تو هستند و مثل خواهر و برادر و پدر و مادر خودت می باشند. در این صورت است که فضای مطلوبی در خانواده ایجاد می شود و صدای یگانگی از این خانه بیرون می آید. اگر از چنین زوجی سوال شود که یک و یک چند تا می شود(...111=؟) پاسخ می شنوید یک(1). این یک ها با هم جمع نمی شوند بلکه ضرب می شوند و این فضای وحدت و یگانگی در این خانه است که روح زندگی را ایجاد می کند و برعکس اگر نمای دوگانگی یا چندگانگی باشد، سردی شکننده ای بر این خانواده حاکم است. خاصیت سردی شکننده تجزیه شدن است. به تدریج زن و شوهر و سپس فرزندان از هم دور می شوند و خانواده از هم گسسته می شود و برعکس وقتی روح زندگی است یعنی وحدت دارند به تدریج به هم رو می آورند.

برگرفته از: کتاب تقویت بنیاد خانواده/ جواد بهادرخان