زندگی با روحیه«رحمت» و به کار بستن آن در زندگی روزمره طریقی برای رام کردن غرایز بنیانی و اولیه و در عین حال پروردن عشق و محبت است. وقتی از کسی آزرده ایم، نخستین واکنش ما تلافی کردن است. انتقام بیش از رحمت بیانگر روحیه توحش ماست. شکسپیر در باب ماهیت و صفت«رحمت» سخن می گوید که از صفات الهی است:« به فرو ریختن بارانی مهربان از آسمان می ماند بر مکانی فرودست و این بارش را دو لطف و برکت است.» نخستین برکت و دومین رحمت یا مهربانی بر خود شخص رحمت کننده، یعنی بر شما که رحمت می آورید و لطف می کنید. این پیام، فشرده و عصاره بخش اعظم حکمتی است که ادبیات روان شناسانه ما عرضه می دارند و آن این که با خود مهربان باشید. وقتی دچار خطا یا تقصیری می شوید و برخی استانداردها را زیر پا می گذارید، در مورد خود با درشت خویی و تندی داوری نکنید. ذهن خود را چنان پرورش دهید که بتوانید از رفتار نادرست و گناه فاصله بگیرید و نسبت به خود آرام و مهرورز باشید. خود را عفو کنید چه همه انسان ها زمانی ممکن است دچار سرگشتگی شوند، به زوایای تاریک قدم نهند و برای رفتارهایشان از خود نومید و آزرده شوند. به خود رحمت آورید.

وقتی نخستین شیوه پر برکت رحمت را بر می گیرید و در مورد خود به کار می بندید، این طریق پر برکت را برای خود می گشایید. اگر نتوانید به خود رحمت آورید و خود را مورد عفو قرار دهید هرگز نمی توانید به دیگران لطف کنید و رحمت آورید. هرگز نمی توانید به دیگری بیش از خود مهر بورزید و وقتی با خود قهر می کنید چگونه ممکن است به دیگران به مهر رفتار کنید یا به دیگران یاری رسانید، وقتی خود توان آن را ندارید.

منبع: کتاب اشراق در 60 روز، نوشته: وین دایر، صفحه118 و 119