خدا در قرآن اینچنین سخن می گوید:

و من کل شی خلقنا زوجین لعلکم تذکرون

(سوره ذاریات آیه ۴۹)

گویند افسانه است؛ اما افسانه ای که به واقعیت تعبیر شود، بهتر است؛

افسانه ها می گویند: زن و مرد ابتدا یکی بودند، بعد به دو نیم شدند، و از آن پس هر مرد به دنبال نیم گمشده ی خود، که زن است، می گردد تا دوباره با او در آمیزد و یکی شود.

معنی این واقعیت به اندازه کافی روشن است. قرار دادن زن و مرد در دو قطب جنسی مختلف انسان را به جستجوی پیوندی مشخص، یعنی وصل با جنس مقابل سوق می دهد. اصول دو قطبی بودن مذکر و مونث در درون هر مرد و هر زن نیز وجود دارد.

همانطور که زن و مرد، از نظر فیزیولوژیکی، هر کدام دارای هورمون های جنسی مقابل است. از نظر روانی نیز هر یک حالات جنسی دیگری را داراست. آنان اساس دریافت کردن و نفوذ کردن، اساس ماده و روح را در درون خود دارند. مرد و همچنین زن تنها زمانی در درون خود به وصل می رسد که دو قطب مذکر و مونث خودش با هم یکی شود. این تمایل دو قطبی پایه ی همه ی آفرینندگیهاست.زن و مرد در عشق و وصال به یکدیگر از نو زاده می شوند.

این اصل تمایل دو قطب مذکر و مونث در طبیعت نیز موجود است؛ نه تنها در آنچه به طور آشکار در حیوان و نبات دیده می شود، بلکه در تمایل دو قطبی دو کار اساسی، یعنی دریافت کردن و نفوذ کردن، نیز به چشم می خورد. منظور از این، تمایل زمین و باران، رودخانه و اقیانوس، شب و روز، تاریکی و روشنایی، و ماده و روح به یکدیگر است.

نکته:

کسانی که به انحرافات همجنس گرایی گرفتارند، در رسیدن به این وصل دو قطبی شکست می خورند و به ناچار باید همیشه رنج جدایی را تحمل کنند، درست مانند آن دسته از افراد معمولی که از مهر ورزیدن عاجزند.

 این نظریه را مولانا جلال الدین بلخی با زیبایی خاصی بیان می کند:

هیچ عاشق خود نباشد وصلجو

که نه معشوقش بود جویای او

چون در این دل برق مهر دوست جست

اندر آن دل دوستی می دان که هست

حکمت حق در قضا و در قدر

کرد ما را عاشقان همدگر

جمله اجزای جهان ز آن حکم پیش

جفت جفت و عاشقان جفت خویش

آسمان مرد و زمین زن در خرد

هر چه آن انداخت این می پرورد

روز و شب ظاهر دو ضد و دشمنند

لیک هر دو یک حقیقت می تنند

هر یکی خواهان دگر را همچو خویش

از پی تکمیل فعل و کار خویش