برای انسان شش خطا متصور است :

خطای اول: این تصویر که پیروزی هر فردی بر شکست دیگران بنیاد می گیرد.

دو طریقه برای ساختن بلند ترین ساختمان شهرتان وجود دارد. یک راه این است که راه بیفتید و هر چه ساختمان بلند در شهر است خراب کنید. اما این روش نمی تواند دوامی بیابد چون کسانی که ساختمان شان ویران شده سرانجام به سراغ مخرب می روند و حسابش را می رسند. روش دوم آن است که روی ساختمان خودتان کار کنید و شاهد بلندتر شدن قامت آن باشید.

روش عملی: توجه تان را بر زندگی خودتان معطوف و متمرکز کنید و آن را بهبود و تعالی بخشید. وقتی احساس می کنید دارید دیگران را آسیب می زنید و در هم می شکنید، خویشتن داری کنید و فورا از این اقدام ناپسند دست بکشید.

خطای دوم: گرایش برای نشان دادن نگرانی درباره اموری که قابل تغییر یا اصلاح نیست.

یکی از استادان درس خوبی در این خصوص به من داد، او گفت که هیچ دلیل عقلانی برای نگرانی در خصوص امری که بر آن کنترلی ندارید وجود ندارد، زیرا اگر کنترل روی آنها ندارید، دیگر نگرانی معنایی ندارد. در ثانی، دلیل عقلانی برای نگرانی در خصوص اموری که کنترل آنها را در دست دارید، وجود ندارد، چون وقتی می توانید کنترل کنید، چرا باید نگران باشید.

روش عملی: هرگاه دچار "نگرانی" می شوید، از خود بپرسید:« می توانم در این مورد کاری انجام دهم؟» اگر نمی توانید و خارج از کنترل شماست، پس بگذارید قضایا آن گونه که باید پیش رود، پیش برود. اما اگر می توانید کاری بکنید، پس دنده را عوض کنید و طبق برنامه یی جدید فارغ از دلهره و نگرانی پیش روید.

خطای سوم: تأکید بر ناممکن بودن امری به جهت آن که ما از عهده اش بر نمی آییم.

بسیاری از ما تحت تأثیر نوعی گرایش به بدبینی هستیم.

شنیده ام بسیار، مردم به من می گویند: فرشته، سفر روح، جراحی ژنتیکی، ماشین زمان، سفر با سرعت نور، ارتباط با مرده، سفر به کهکشان های دور، درمان های خودبخودی(شفا) و نظایر آن ناممکن است، صرفا به این دلیل که آنان نمی توانند تصورش را هم بکنند.

روش عملی: این روش صرفا یک یادآوریست و کاملا ساده؛ نمی دانم چند نفر از هم عصران سیسرو می توانستند پیش بینی تلفن، فکس، رایانه، اتومبیل، کنترل از راه دور، هواپیما، موشک، الکتریسیته، آب لوله کشی، قدم نهادن در ماه و بسیار پدیده های دیگری را داشته باشند که امروز ما اموری بدیهی می شمریم. یک شعار جالب وجود دارد که می گوید:« هیچ کس آن قدر نمی داند که بتواند بدبین باشید.»

خطای چهارم: امتناع از کنار گذاردن خواسته های کوچک

بسیاری از ما در خصوص مسایل کوچک در زندگی مان بسیار سخت گیر هستیم، اجازه می دهیم بهترین لحظه های زندگی مان صرف نگرانی بابت این شود که دیگران درباره ما چه فکر می کنند. با نگرانی های بی ارزشی درباره ظاهرمان، یا چه مارک لباسی باید بپوشیم، زندگی مان را می سوزانیم و روزگار خود را در آزردگی برای مجادله با افراد خانواده یا همکاران سیاه می کنیم. نفسانیت می شود نیروی محرکه زندگی مان و خودبزرگ بینی در مرکز هستی مان جای می گیرد.

روش عملی: برای خود تکلیفی تعیین کنید تا روی آن چه مهم ترین و شاخص ترین مسئله ی زندگی خود می دانید، مسئله یی که همه با آن مواجهیم، کار کنید. برخی فعالیت هایی که برای خود تعیین کرده اید، به نفع اموری مهم تر رها کنید.

خطای پنجم: قصوردر رشد و تزکیه ذهن و خو نگرفتن به مطالعه و کسب دانش

وقتی خود را غرق در ادبیات و نوشته های روحانی بکنیم، زندگی مان غنایی دیگر می یابد، نه به جهت آنکه می خواهیم آزمون بدهیم و مدرکی بگیریم، که به جهت غنای شخصی و تعالی روحی.

بی گمان در خواهید یافت مطالعه روزانه، ما را به عرصه یی وسیع تر و ژرف تر در زندگی می کشاند و زمانی این غنا را بیشتر حس می کنیم که دریابیم این مطالعه و بسیار خواندن از سر گزینش است، نه تکلیفی که به شما تحمیل شده است.

روش عملی: برای خودتان برنامه یی تنظیم کنید که همه روزه کتاب های تعالی روح را مطالعه کنید یا به نوارهایی در وقت آزادتان و به هنگام رانندگی در این خصوص گوش دهید. عادت دهید به خود که سمینارها یا سخنرانی هایی که به نوعی ذهن را پالایش می کنند و موضوعات تزکیه نفس و روح را مطرح می کنند، شرکت کنید.

خطای ششم: کوشش در وا داشتن دیگران که چون ما زندگی و رفتار کنند.

یکی از ویژگی های انسان های والامقام آن است که هرگز دوست ندارند نیروی خود را صرف کنترل دیگران کنند. چه خوب است این کلام را به خاطر بسپاریم و توصیه ولتر را در آخرین سطر داستان"ساده دل" آویزه گوش خود کنیم که گفت:« سعی کن باغ خودت را سر سبز و خرم کنی.»

اگر دیگران می خواهند کلم بکارند و تو گندم، پس بگذار همین طور شود. تمایلی وجود دارد که سرک بکشیم در زندگی دیگران و از آنان بخواهیم همان گونه که ما رفتار می کنیم، رفتار و فکر کنند.

خطای عمومی و فراگیر مقامات دولتی این است که می خواهند برای همه کس تصمیم بگیرند.

روش عملی: همان گونه که در متن آمد؛ باغ خود را سر سبز کنید و این گرایش و تمایل را کنار بگذارید که بررسی و داوری کنید که دیگران چگونه به باغ شان رسیدگی می کنند.

پی نوشت:

مارکوس تولیوس سیسرو، آن سیاست مدار بزرگ، آن خطیب توانا،آن نویسنده نکته سنج و آن فیلسوف حکمت آموز از روم باستان به همه ی ما درسی در زندگی می دهد و آن اینکه همان خطایی را تکرار نکنید که نوع بشر در طول قرون و اعصار مرتکب شده است.

سیسرو در سال 43 قبل از میلاد به دست دژخیم سپرده شد و سر و دست هایش را بر روی سکوی سخنرانان در میدان روم باستان به نمایش گذاردند.

تاریخ، شاهد همیشگی قربانی شدن انسان های بزرگ بوده که جرمشان زیاد فهمیدن بوده است...

منبع: برشی کاربردی از کتاب:

اشراق در 60 روز، دکتر وین دایر، ترجمه مهدی افشار،ص51،52،53،54،55،56،57،58،59

آثار ارزشمندی از وین دایر که برای موفقیت در زندگی خواندنش لازم است: