بیشتر مردم راه های ایجاد و حفظ پیوندهای مهرآمیز را نمی دانند و در ابراز عشق و علاقه ی خود ناتوان هستند و زبانی بسته دارند. دلیل این مطلب این است که این افراد در محیط هایی پرورش پیدا کرده اند که در آن ابراز عشق و علاقه وجود نداشته است و آن ها نتوانسته اند ابراز عشق را بیاموزند. در اغلب خانواده های سنتی فرهنگی حاکم است که ابراز عشق و علاقه را مجاز نمی داند و چنین عملی را مترادف با بی حیایی می داند. با آن که همه می دانند که عشق با اقرار نکردن می میرد و بر زبان جاری نکردن آن موجب ایجاد بزرگ ترین رنج ها و فاصله ها می شود معمولا اغلب مردم تا لحظه ی مرگ هم به عزیزانشان نمی گویند که آن ها چه اهمیت و ارزشی در زندگیشان دارند. اغلب عواطفشان را نثار سنگ های سرد گور می کنند و دسته گل ها را فقط برای مردگان می برند. همسران در حضور دیگران به یک دیگر ادای احترام نمی کنند و احترام ها و قدردانی ها را به غریبه ها بیشتر از عزیزانی که دوستشان می دارند نثار می کنند. در اغلب خانواده ها صدای عشق به ندرت شنیده می شود و هنگامی هم که ابراز علاقه ای در کار باشد در خفا و آرام و با خجالت و شرم بر زبان جاری می شود. در حالی که والدین در حضور کودکان خود به راحتی نزاع می نند و حرف های خشن و ناپسند را با صدای بلند و با شدت تمام بر زبان جاری می کنند.

انسان ها در هیاهوی شهرهای پر ازدحام در کنار هم و تنها زندگی می کنند و مجال ارتباط های انسانی به حداقل رسیده است. اگر گاه گاهی مهمانی و مراسمی هم باشد و اعضای فامیل گرد هم جمع شوند غذایی یا میوه ای در سکوت صرف می شود یا محاورات بیهوده ای صورت می گیرد اما هیچ مکالمه ای که انتقال دهنده ی عاطفه ای باشد انجام نمی شود و هیچ کس از غم ها و شادی های دیگری خبردار نمی گردد و به آن اعتنایی نمی کند.

آن گاه همه خود را با تنقلات یا موبایل و تلگرام و اینستاگرام و تماشای تلویزیون مشغول می کنند یا به ورق بازی و سرگرمی های بیهوده ی دیگری می پردازند تا در جمع هم بتوانند از جمع بگریزند و به خلوت و تنهایی فرو بروند و به خویش مشغول باشند.

آمار سرسام آور خودشی و طلاق و اعتیاد و بیماری های روانی و عصبی و انسان هایی که به قول احمد شاملو در بستری خفته در کنار هم در دورترین حجمی از یکدیگر قرار دارند و هم زیستی شان در کنار هم فقط استمرار آزار یکدیگر است،حاکی از این مطلب است.

اما روشی اولیه و ابتدایی:

اگر والدین هم چنان که مسکن و پوشاک و خوراک و امکانات رفاهی را برای پرورش جسم فرزندانشان فراهم می کنند و امکان تحصیل را برای پرورش ذهنشان مهیا می کنند، عشق را هم برای پرورش روحشان ابراز کنند و آن ها را تشویق و ترغیب کنند تا از عواطف و شادی ها و اندوه هایشان سخن بگویند و به حرف هایشان با احترام و تکریم گوش فرا دهند، آن ها هم یاد می گیرند که عاطفه و علاقه ی خود را آشکار کنند و بدین ترتیب مهارت های ایجاد ارتباط مؤثر را فرا گرفته، در زندگی فردای خویش به کار می برند.

برگرفته از کتاب در آغوش عشق/ رضا سلیمی منش