هیچ موجودی نمی تواند بدون غذا زنده بماند. هر چیزی که مصرف می کنیم یا ما را بهبود می بخشد یا مسموم می کند. ما معمولا فقط چیزهایی را که از طریق دهانمان می خوریم غذا می دانیم، در صورتی که چیزهایی را که با چشمانمان، بینیمان، زبان و بدنمان مصرف می کنیم نیز غذا محسوب می شوند. گفتگوها در اطراف ما صورت می گیرند، و گفتگوهایی که ما در آن ها شرکت می کنیم نیز غذا محسوب می شوند. آیا ما آن نوع غذایی را که برایمان مفید است و به رشدمان کمک می کند تهیه و مصرف می کنیم؟

وقتی چیزی می گوییم که ما را تغذیه می کند و افراد دور و برمان را بر سر شوق می آورد، در واقع داریم عشق و مهربانی را تقویت می کنیم. وقتی که طوری حرف می زنیم و عمل می کنیم که تنش و خشم ایجاد می کند، خشونت و درد و رنج را تغذیه می کنیم.

ما اغلب از افراد دور و برمان و از چیزهایی که می بینیم و می خوانیم اطلاعات سمی جذب می کنیم. آیا چیزهایی که جذب می کنیم باعث رشد همدلی و شفقتمان نسبت به یکدیگر می شود؟ اگر چنین باشد، غذای خوبی است. ما اغلب اطلاعاتی را جذب می کنیم که باعث می شود احساس ناامنی کنیم یا در مورد دیگران عجولانه قضاوت و احساس برتری کنیم. ما می توانیم درباره ارتباطمان از اصطلاحات تغذیه و مصرف استفاده کنیم.

اینترنت موادی مصرفی است، سرشار از مواد مغذی که بهبود دهنده و هم سمی است. با فقط چند دقیقه آنلاین بودن بودن بسیار راحت می توان مقدار زیادی از این مواد را بلعید. این به این معنا نیست که نباید از اینترنت استفاده کنید، بلکه باید نسبت به چیزهایی که تماشا می کنید و می خوانید حساس باشید.

وقتی که سه یا چهار ساعت با کامپیوترتان کار می کنید، به کلی در آن غرق می شوید؛ مثل خوردن سیب زمینی سرخ کرده. شما نباید تمام روز سیب زمینی سرخ کرده بخورید، و نباید تمام روز با کامپیوتر کار کنید. شاید چند عدد سیب زمینی سرخ کرده یا چند ساعت کار با کامپیوتر، همه چیزی باشد که بیش تر ما نیاز داریم.

چیزهایی که می نویسید و می خوانید می توانند کمکتان کنند که بهبود بیابید، بنابراین به چیزهایی که مصرف می کنید توجه کنید.