محققان می گویند: «ذهن ما هر روز در مدت بيداري حدود شصت هزار فكر را میزبانی مي كند.» به بياني ديگر روزي شصت هزار بار، چيزي به نام فكر جديد به هشياري ما وارد شده و پس از خروج، فكر ديگري جاي آن را مي گيرد. نكته قابل توجه تعداد غير متعارف افكار نيست بلكه اين حقيقت است كه همان شصت هزار انديشه اي كه ديروز و روزهاي پيش از آن، در ذهن ما میزبانی مي شد امروز نيز از ذهنمان مي گذرد .

در حقيقت دنياي دروني ما همانند كندويي كه مملو از زنبور است، از انديشه هاي يكسان كه مداوم تكرار مي شوند لبريز است.

ذهنی که آنقدر از صدای زنبورها پر است نمی تواند به صدای درون خود مجال خودنمایی بدهد. نام اينگونه افكار را «گپ زدن هاي فرساینده ذهني» ناميده اند زيرا خاصيتي جز فرسايش ذهن و خسته كردن آن ندارند. فكر كردن بيهوده درباره گذشته يا فكر كردن درباره آينده و رؤيا پردازي ها از اين دست افكارند.

اغلب ما شب و روز به یشتر شتاب گرفتن می اندیشیم. ذهن ما تبدیل به دیگ جوشانی شده که پیوسته در آن طرح ها، نگرانی های مادی، تخیلات جنسی، فهرست خوراکی هایی که باید تهیه شود، مشکلات پرده های خانه، نگرانی درباره بچه ها، برنامه تعطیلات و این و آن قل قل می کند و این چرخ و فلکی است که توقف ندارد. این شصت هزار اندیشه معمولا همه در پیرامون فعالیت های روزمره است و الگوی ذهنی ای را می سازد که جایی برای سکون و سکوت نمی گذارد.